Ана Бунтеска: „И јас тебе“
Ќе минат денови
А потем месеци ќе изврват
И се’ ќе стане еднолично
Ниту угоре ниту удолу
Туку само рамна линија
По која чекорам по навика
И таман ќе си речам
Добро е, вака треба да биде
Кога како од сон ќе ме разбудиш
Со глас од кој сета се собирам
Та потем веднаш се растегнувам
Од почетокот до крајот на нашата приказна
И џабе деновите
Џабе месеците полни убедување
Дека добро сум, дека без тебе мирно е
Кога немирот од тебе-мир ми прави
И го истиснува лажното спокојство
Во кое глумам дека живеам
И те слушам со полунасмев
Дур силно телефонот го стискам
Како да не сакам буква да испуштам
Ниту една самогласка да не се изгуби
Во празниот простор меѓу нашите срца
И околу мене се’ застанува
Ниту автомобили се движат
Ниту лисјата на ветрот шумолат
Како земјата да престанува да пулсира
А во ушите ми баботи срцево
Кое како да потскокнува од радост
И за чудо гласот спокоен ми е
Иако во мене бранови разбуричкани
Огномет од сеќавања
Мириси кои сакав да ги заборавам
Наспроти растопен гнев кој сакав да го памтам
И токму кога замира зборот меѓу нас
И се токмиме некој пригоден да најдеме
За збогум да си кажеме
Мене ете така некако ми доаѓа
Да ти повторам по којзнае кој пат
Оти врз мене моќ имаш
Многу поголема од она што мислиш
Многу повеќе од она што знаеш
Многу посилно од она што ќе ти кажам
И гласот си го слушам
Како го кажува она
Што најумно ќе беше да ти го премолчам
Та во оние неколку секунди
Пред тишината меѓу нас
Да поплочи уште еден пат од неколку месеци
Многу тивко
Сосем тивко
Скоро нечујно тивко
Ти ја слушам воздишката измешана со копнеж
“И јас тебе...
И јас...
Тебе...”
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
