Ана Бунтеска: Ќе дојдев, ќе ти дојдев

Ќе дојдев

ќе ти дојдев со оваа луда

кратко истрижана глава

со мисли потопени во зелено

сета стокмена за окото да ти го заробам

во тенка свила обвиена

и исцртана насмевка.

Ќе дојдев или ќе ти дојдев

несвесна за сите погледи

кои во мене ќе беа вперени

и како ненаситна љубовница

лицето на твојата врата ќе го навалев

синкир можам срцето отаде да ти го чујам

и со раката ќе исцртав круг во воздухот

за да ја исполнам празнотијата.

Ќе ти дојдев

без мисла за мојот страв и срам

покорна, а своја

со душата во твоите дланки ставена

и за навек во нив оставена.

На зајдисонце ќе ти дојдев

и до изгрејсонцето твоја ќе бев

а помеѓу

помеѓу тие неколку часа

три животи ќе живеев

со алчност од која модринки на вратот ќе ти оставев

и песни на грбот со нокти ќе ти испишев

и којзнае колку сонца и месечини ќе минеа

во само неколку часа

во кои ќе умирав и ќе се раѓав

со тебе во мене

со себе во твојот здив изгубена.

38

Ана Бунтеска

И потем ќе заминев

горда блудница чиј чекор ќе одекнуваше

низ празните улици на заспаниот град

со главата угоре

намирисана со твојата засушена пот

со загризи од кои ќе треперев

и повторно денот сама ќе го врвев

оти мене пишано инаку не ми било

за некаде корени да пуштам

или пристаниште на срцево да најдам.

Без сон.

Без мисла.

Со оставено с` во четири ѕида

кои набрзо ќе беа исчистени од нашата страст.

Ќе дојдев

ќе ти дојдев

ама не го сторив тоа

за да можам и утредента да се сакам

во огледало да се гледам

и таму да ти шепнам

знаејќи дека ќе ме слушнеш...

Те љубам

Те љубам до небото... и никако назад.