Ана Бунтеска: Коренот си го сосековме
Коренот си го сосековме
Ко улави
Ко да не знаеме оти без корен
Ниту дрво бива
Ниту птица има каде гнездо да загнезди
Та фативме секирите в раце
И удри, мавај, в земја копај
Минатото и иднината голи ги оставивме
Како дете сираче без мајка остаено
Коренот си го сосековме
Од пусти срам од опинците
Кои не така одамна
Нашите баби и дедовци ги носеле
И вода в стомна од чешма полнеле
Ама куќите полни им биле
И за секого парче леб под вршник испечен имало
Чаша топло млеко и збор ко мед
За млекото да го заблажи
Коренот
Коренот си го запустивме
И семката насила си ја заборавивме
Презимето си го сотревме
На селата грбот им го завртивме
На земјата која живот дава в лице и’ плукнавме
Та сите демек градски деца се стокмивме
И со гумиче претците ги избришавме
Им се потсмеваме на опинците
Дур плускавци од кондури носиме
И ништо не есапиме
А најмалку она што треба
Ко аманет на децата да им го оставиме
Коренот....коренот да го чуваат
За да знаат како мириса свежо изорана земја
И каков е звукот на житото што шумоли на ветрот
За да го знаат вкусот на водата од бунар изваена
И тежината на носијата на младата невеста
Сета со срма навезена и парички пришиени
Страста на тапанот на Тешкото
И леснотијата во градите од слободата
За свој да се биде, свој да се остане
Корените си ги сосековме
Чиниш ништо полесно од тоа нема
Како така да треба
Како така пишано да ни било
Пусто дрво наше
Со корен кревок, раскрвавен
Кутро дрво наше
Со корен кој едвај живурка
Во надеж оти умот ќе ни дојди
И оти чаре некакво ќе му најдиме
Ќе ни простат ли некогаш децата за алчноста
И за дрскоста наша со која ги осудивме
Иднина да имаат без минато
И минато изгазено со истите тие чевли
Кои ко железни окови ги носиме
И во кои нозете од бол не си ги чувствуваме
Ќе ни прости ли
Ќе ни прости ли дрвото за гревот
Од кој на рацете крв и солзи имаме
А за кој никогаш прошка не побаравме
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
