Ана Бунтеска: Мојот град едно време мирисаше на љубов

мојот град едно време мирисаше на љубов

секое скриено ќоше имаше своја приказна

за таму, некои двајца кои се сакале

а сега тие двајца веќе имаат големи деца

и одвреме-навреме шетаат навечер

и уште дланките пикнати една в друга им се

ама градов веќе не им мириса исто

ех

мојот град едно време душа имаше

и шумолеше на ветрот небаре ти зборува

и во најстудените денови топлеше

а можеби и печените костени си го правеа своето

ама мојот град не беше ваков

не беше толку бучен

како невротична жена во ПМС

или не дај Боже во климактериум

ниту вака вулгарно изгледаше

што во споредба со него

ноќните дами се навистина дами

ниту пак бил некогаш толку тажен

толку кловновски смешен и вештачки побелен

што сигурно му иде да си ја извади шминката за да здивне

мојот град умееше да ги сака луѓето што во него живееја

да ги слуша и чува

а не како сега кога повеќе не ги поднесува

кога му е мака од нашите ѓонови

и кикотењата кои одекнуваат празно

мојот град остаре

се подгрбаве

се умори

личи на изнемоштен старец

кој кренал бело знаме

и кому му е доста од годините во мака врвени

та сега чека смртта да му дојде како спас

а таа

таа никогаш не доаѓа кога некому треба

туку тогаш кога поплукуваме за да не дојде

мојот град

мојот тажен град одамна не е мој

ниту пак повеќе јас негова сум

се одродивме

се заборавивме

иако мене уште на мирисот негов ми текнува

на мирисот на мојата душа

на мојата младост

на мојот насила убиен град

на мојот грд, а толку прекрасен град