Ана Бунтеска: Некогаш нема утеха (на Данка)
Некогаш нема утеха
Како да застанува времето
И сиот живот со него
Та ти се чини оти небото се затвора
И сите звуци занемуваат
Замрзнува се’ во една точка
Од која минатото неважно е
А иднината повеќе не постои
Некогаш нема утеха
Нема збор кој ќе ти олесни
Ниту кожата те збира
Ниту пак знаеш како со себе
И жив си ама како мртовец да оди
Нема топлина која ќе те згрее
Ни ладовина која од пекол спасува
За барем малку душата да ти стивне
Некогаш нема утеха
И од тој миг знаеш
Дека се’ што минало тежина нема
Ниту може да се спореди со мигот
Од кој повеќе не си ист
А од кој ти сопира и крвта
Та битисуваш како надгробен споменик
На кој нема датум на раѓање
Некогаш нема утеха
И на себе повеќе не се сеќаваш
Ниту смеата си ја паметиш
Или дека некојпат среќен си бил
Оти има такви случувања
Од кои светот врз плеќи ти се урива
И ниту да вдишеш можеш
Ниту да издишеш знаеш
Некогаш
Скраја да е ама некогаш
Утеха само во вечен сон наоѓаш
И чекаш да ти дојде времето
За да си заминиш онаму
Каде што душата конечно ќе ти се смири
И да се најдеш со оние кои пред тебе заминале
А не им бил редот, не им бил денот
Само за дете
Само за чедо утеха нема
Ниту утеха некојпат ќе се најде
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
