Ана Бунтеска: Ни заминаа децата

Ни заминаа децата

Одамна младоста нивна нов дом си бара

Некаде далеку, уџум фатија

Како птиците кои на есен одлетаа

Само што нашите пилиња

На пролет дома не си дојдоа

И без ниет се да се вратат

Со надеж дека местото в туѓина ќе си го најдат

Та останаа куќите празни

Полни тишина и тага

Со спомени од дамнешна смеа

И топот од стапалца под кои крцкаше подот

Ни заминаа децата

И со себе младоста ја однесоа

Солзи радосници не ни оставија

Како бунари пресушени очите ни останаа

И гробници од молк во душите

Та копнеж пуст во секој дом заживеа

И времето се мери од едно до друго видување

На големите екрани од модерното време

Стискајќи ги рацете под маса од мака

Дур старата клетва уште ни стои

За во јабана чедата да ни спијат

Ни заминаа децата

Та се тешиме оти за арно е

И за арно да им биди

А пусто срце чедото си го бара

И дур си велиш себичен да не си

Мисла тешка во глава ти се врти

Дали ќе ти дојдат барем за погреб

За последното испраќање

Оти на староста, младост и’ треба

Како потпора и утеха

Како аманет оставен

Барем ќерамида од домот празен

Само тоа со себе назад да земат

За да не се заборави коренот

За писмото во умот да остани

И зборот кој мајчин ќе е

За да се пренесе на нивните чеда

Да не заборават

Да не не’ заборават

Земјава пуста туѓа да не им е

Оти и таа памети детски џагор

И времиња убај кои повеќе ги нема

Откако заминаа, откако децата ни заминаа

За Женски магазин, Ана Бунтеска