Ана Бунтеска: од љубов – камен куќа ќе изградам
и се распосла внатре
к’о никогаш љубов да не си видел
одомаќинет
со чаша вино в рака
небаре наздравуваш за нешто
залегнат удобно во одаја
во која ѕидовите пулсираат
тик-так... тик-так
и не оставаш место
грабиш сѐ за себе
алчно
без усул
без да ти текне оти ми земаш
а да ми дадеш не знаеш
ете, не умееш да ми дадеш
или барем за собата да се грижиш
та растураш к’о мало дете
догорчиња поземи фрлаш
и потсмешливо ме гледаш
дур’ со ногата ги газиш
ми ја зацрнуваш собата
или срцево, сеедно
ја полниш со пустош
и ја празниш со себе внатре
дур еден ден не попушти куќава моја
и сопчето се урне
оти и каменот љубов сака
попушта
прав ќе се стори
а потем ниту ти
и ниту јас
свое место ќе имаме
за кај да преспиеме
и со по еден врзоп во рацете
бестрага ќе заминеме
секој по својот пат
ти во друга куќа да се вселиш
а јас од пепел дом да си кренам
од љубов – камен
со појќе соби
чист и светол
ко срцево што ми беше
ко мене... ко што бев
За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска
