Ана Бунтеска: Онаму каде што жолтата сина станува

Кога ќе ти се врзе јазикот во јазол

па се плашиш случајно да не си го голтнеш

и ќе занемеш небаре некој устата ти ја сошил

па не знаеш како да му кажеш

дека само на хартија силна со зборови си

а дур пред тебе е само со очи го впиваш

и раката на момент ко ќе ти ја допре

топлина те јаде однатре

и секаде си

само не таму кај што си.

Снемува звуци

сиот метеж како со рака однесен е

и секој нерв во таа точка од раката ти е сместен

кај што неговата допира

и дека тогаш експлозија од бои во главата имаш

каде што жолтата сина станува

а црвената мириса на среќа

ама ај кажи му!

Кога пред него тивка си

и низ него гледаш небаре воздух е

сериозна си како светот да се срушил

ликот камен, а внатре вулкан

и срцето ти бие како на преплашен зајак,

а мирисот му го сеќаваш како во тебе да е

и те боли телото оти „не“ му велиш

оти умот ете така наредил да биде

дур кожата по него ти цвили како кутре

и си одиш, исчезнуваш

или барем физички те нема

дур таму мислата за него ти останува

и по пат пееш како дете

оти на сиот страв, убо ти е

се смешкаш и по облаци одиш

во срцето гушната со него заспиваш

и тогаш знаеш

дека во длабокото почнуваш да газиш

и бељата си ја навлекуваш

па ќе си речиш: „Ај, за арно да е“

оти да бегаш немаш каде

а и не ти се ни бега веќе

ниту од него, ниту од себе

и цапаш, до гуша цапаш

оти си ко 15 повторно да имаш

вљубена.


За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска