Ана Бунтеска: Умот да ти биде пријател, дур те крепи, до тогаш се живее
“Умот да ти биде пријател,
дур те крепи, до тогаш се живее,
оти после ништо од човека не останува”,
ете така баба ми покојна велеше.
Спастрен ми е умов,
како во кутивче денски го чувам,
не му давам да залута онаму кај што не треба,
да заплива во длабокото од кај што враќање нема.
Ама ноќите беља ми прават,
ете тогаш од вид го губам, кога заспивам,
та во темни улички низ градов ми забегува,
да се нахрани и напои со забранети мириси.
И сабајлината ко ќе станам, ко болна сум,
како душава канцер да ми има фатено,
со јад и бол за кои не знам од каде дошле,
сета полна сеќавања и претчувства.
Ете тогаш умот пријател не ми е,
ниту знам дал ме крепи или полудувам,
или пак само се залажувам дека се’ ќе мине еден ден,
дека спокојот еве, баш тука, зад ќошов е.
И денот дур одминува, полека се собирам,
повторно на себе си доаѓам, ко да знам која сум навистина,
ама есен фаќа веќе, та денот се скратува,
а со ноќите стравот во срцево ми се вгнездува.
Убаво велеше баба ми покојна,
да научам да плетам, да везам,
да го порабам умов, да го зашијам по потреба,
дупките да му ги закрпам, така да се залечам.
Оти со зборови не ќе да се спаструва ум,
ветрот ќе ги разнесе, дождот ќе ги удави,
низ годините ќе се раздробат, во прашинки ќе се сторат,
ко не ќе те крепи умот, ќе се заборават.
А јас еве остарев, а да везам не научив,
рацеве освен зборови да везат, за друго вешти не се,
та она што во умов ми тлее и гори, низ нив го лечам,
онака како што знам, како што единствено умеам.
“Умот да ти биде пријател, дур те крепи, до тогаш се живее”,
ете така баба ми покојна велеше, дур со страв во очи ми се загледуваше,
како да знаеше, за да ме припреми за битка, за онаа најтешката,
кога умот душата ти ја јаде, телото ти го распарчува и тивко, полека те убива.
