Ана Бунтеска: Твоето писмо

Твоето писмо се’ уште стои неотворено

веќе со години или векови, не знам,

одамна не другарувам со времето

кое секогаш работи против мене.

Но она во што сигурна сум

е дека никогаш нема да го отворам

дури ни тогаш кога ќе ми стане сеедно

за тебе, за себе, за нас.

Ниту сакам да го искинам

од страв да не избегаат буквите

и да не се наместат по некој свој

некаков чуден, замислен редослед

за да ми го кажат тоа што сакам да го прескокнам

дека повеќе нема да се вратиш

дека повеќе нема да ми се вратиш.

Твоето писмо заспива и се буди на истото место,

оставено на масата меѓу две прочитани книги

и зад нив уште неколку кои си го чекаат редот,

та некојпат само седам наспроти него,

се гледаме во совршена тишина

како да играме една од оние игри

во која попаметниот мора да попушти,

додека се’ не станало бесмислено.

Ги затворам очите

од страв дека ќе ме надмудриш,

или можеби само поразиш,

во главава замислувам како влегувам

меѓу твоите испишани страници,

се протнувам многу внимателно и полека,

без да ги поткинам,

за да не оставам трага дека сум била тука

и ти ги читам мислите,

но само онака како што ми чини.

Ах...

ова е толку својствено за тебе,

да ги замачкаш од украдени сеќавања,

испреплетени прсти во еднонасочна улица

од која кога ќе се стемни

ниту еден од нас знае како да се врати назад, дома,

мисла за среќно утро во боја на првото кафе

и мирис на свеж цимет од застоен кроасан.

Ти напишав писмо,

а во него го ставив твоето, неотворено,

без да дадам и побарам објаснување,

без „зошто“ и без , „затоа“,

без ниту еден збор кој одвишок ќе е,

оти нема збор со кој може да биде објаснета

една љубов која повеќе ја нема,

освен во едно неотворено писмо.

За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска