Марко и Марија по 560 дена макотрпен процес посвоија син: Нивната приказна воодушевува и дава надеж - велат дека посвојувањето не е табу тема

Добивај вести на Viber

Марко и Марија Милутиновиќ од Белград ги воодушевија луѓето ширум Србија со својата топла човечка приказна. Имено, твитот на сега гордиот тато Марко, за посвојувањето на Локница, допре до срцата и им даде мотив на сите кои минуваат низ макотрпната борба да станат родители. Тие се скромни луѓе, вредни и истрајни, а после се што поминале си дадоа друга мисија, а тоа е да покажат и докажат на сите дека посвојувањето не е табу тема и дека целата болка вреди и е неизмерлива кога ќе видите насмевката на вашето дете.

- Долго време се мачевме да станеме родители, се трудевме на нормални природни начини, и преку ин витро оплодување и тоа не ни даде резултати, а потоа во еден момент се роди идеја, ја видовме Мима на Твитер која посвои дете, па ја контактиравме и разговаравме, а едноставно се пријавивме за посвојување дете, ги доставивме документите, го поминавме целиот процес и полека тргнавме по тој пат, ја започна Марко својата приказна за Жена.рс.

Документите ги доставиле на 31 мај 2022 година, односно пред точно 560 дена, а добрите вести ги добиле во март годинава.

- Според мене, ова е нешто што трае несразмерно долго бидејќи одолговлекуваат дел од процесот, а според нас целиот процес може да се заврши за три месеци, тврди тој.

Сепак, Марко не оспорува дека сè што се бара од документите е смислено.

- Вашата имотна состојба, вашите уплатници, дека сте сопственик на имотот, дека детето може да ги има потребните 16 квадрати за него, дека може да има своја соба, потврда за државјанство, лекарско уверение итн. , се бараат.

Проблемот е што мислат дека на сите овие документи им истекол рокот по 6 месеци и дека треба повторно да се извадат. Значи постојано нешто им докажувате, а за тоа е потребно време, бидејќи државните институции прават се во работно време кога сте и вие на работа, а потоа е малку незгодно. За да влезете во целиот процес мора да се согласат и вашите работодавци, а темата е доста интимна, а сега треба да дојдете и да кажете „Не доаѓам на работа вака, вака и вака“.

Бидејќи целиот процес на посвојување е прилично непознат за повеќето луѓе во Србија, Марија детално ни опиша како изгледа се и што може да се очекува.

- За првото интервју одите во социјалната служба која се наоѓа во општината каде што живеете. Ние таму не зборевме за желбата за дете, не баравме помладо, постаро, жолто, бело, црно, машко или женско, баравме дете. Така што и од тоа зависи, зависи колку брзо ќе го посвоите детето.

Кога влеговме во регистарот на посвоители, релативно брзо посвоивме дете, односно од март, а во јули не известија дека едноставно има мало момче за кое ќе бидеме добри родители. Во септември, тоа мало момче веќе беше со нас.

Не избравме, не е сточен пазар, единствено што сакавме беше детето да е здраво т.е. и да има проблем, да може медицински да го решиме, затоа што сме покриени и со државно и со приватно здравствено осигурување, така што единствениот услов ни беше детето да е здраво, ништо друго. Ниту бебе, ниту мало дете, ниту големо дете, ништо не баравме.

Училиштето за родителство е најисплатливиот дел од долгиот процес

И се работи со тоа што прво ќе отидеш да ги собереш сите документи, ти одредуваат контрола на местото каде што живееш, да видат дали е вистина тоа што си го кажал, па после се оди на тренинг, кој е многу строг и долг и кој е одлично и тоа е најдоброто нешто всушност тој тренинг.

Тоа се прави во групи, со неколку парови, а ние бевме во група каде брачна двојка се разведе за време на обуката, бидејќи дури тогаш сфатиле што сакаат, а што не, т.е. што едниот сака, а другиот не сака. Значи, што се однесува до самата обука, таа школа за родители, мислам дека тоа е идеалната работа.

Сакаме да ги мотивираме луѓето и да покажеме дека посвојувањето не е бабачки

Она што најмногу им пречеше во целиот процес на посвојување е тоа што траеше предолго, што луѓето од социјалните служби беа закопани во администрацијата, а тоа беше најголема причина поради која луѓето се обесхрабруваат. Значи, тоа чекање е најголемиот страв, затоа што, како што велат, не се плашат од тоа какво дете ќе имаат, туку колку време ќе помине додека детето дојде во домот, бидејќи има луѓе кои чекаат осум години.

- Нема потреба од тоа, исто така, нема потреба да се избираат само бебиња. Многу е тешко поради ситуацијата, а државата се труди максимално да ги спои биолошките родители со нивните биолошки деца, па честопати не можете да имате бебе, бидејќи тие ќе се обидат да го вратат бебето во своето биолошко семејство.

Но затоа има деца од три, четири, пет, шест години кои претежно живеат во згрижувачки семејства и кои се одлични деца, проблемот со нашите парови кои размислуваат за посвојување е што сакаат деца од српска националност, што е исто така тешко, бидејќи сè уште ја имаме таа традиција дека кога мајките и татковците не можат да им помогнат на бабите, дедовците, чичковците и тетките, па тоа се претежно ромски деца, кои се деца како и сите други, не можете да видите разлика, тие деца се во општеството со другите деца во градинките потполно исто, никој нема да ги дискриминира, затоа што ќе учат, ќе завршат училиште, многу е важно луѓето да го знаат тоа.

Сто посвојувања годишно не се ништо со оглед на тоа што во регистарот на министерството има 800 посвоители. Значи има луѓе кои сакаат, само треба да се забрза процесот на секој можен начин.

Сакаме да ги мотивираме луѓето, бидејќи навистина поминавме низ многу и во однос на вештачкото оплодување и во однос на другите начини да станеме родители на нашето дете и на крајот се се сведе на фактот дека можеби требаше да го направиме ова порано. Можеби две деца би биле посвоени од нас, сега треба повторно да поминеме низ истиот процес за да посвоиме уште едно дете, што е прашање дали ќе можеме, покрај едното дете што го имаме, дали ќе биде доволно возрасно за да го посвоиме, а тоа е толку комплицирано, тоа е она што ги загрижува луѓето, иако секогаш би рекле, само влези, почни го процесот, за некои, како кај нас, може да биде многу побрзо. Ние сме скромни луѓе, работиме скромни работи, живееме во стан од 50 квадрати во Белград, немаме преголема финансиска моќ, па затоа сме нормални луѓе во ненормални времиња. Не ви треба многу, само основите да ги имате.

Локвица ги освои сите срца

Марија и Марко го добија своето момче, се вика Алесандро и има шест години, а двајцата се пресреќни, одлично се вклопи во нивното мало семејство во кое освен двајцата е и кучето Мо.

- Мо, всушност, ја направи најголемата работа, бидејќи тоа дете прво се заљуби во кучето, а потоа во мама и тато. Таа е со нас веќе три месеци и штом го видов за прв пат, кога отидовме во згрижувачкото семејство да се запознаеме, целосно се заљубив во него и многу брзо ми возврати. Живееме нормален живот, овде оди во градинка, расположен е, дружељубив, нема никакви трауми, многу сака да танцува, велат новопечените родители.

И двајцата се особено благодарни на згрижувачите со кои Алесандро е од својата два месеци.

-Од два месеци е со згрижувачки родители, добиваше премногу љубов, беше многу среќен, само продолживме и тоа беше тоа, тој е прекрасно дете.

Дали би се однесувале поинаку со детето, да би, но сепак тоа не го менува фактот дека многу го сакале. Веројатно секој би воспитал дете на свој начин, тие луѓе направиле најдобро што можеле и тоа е во ред за мене. Но, навистина е многу важно детето да нема никаква траума, да не биде малтретирано, па затоа и должиме голема благодарност.

Пред неколку дена Алесандро прослави 6-ти роденден и во чест на неговиот роденден засадија 6 брези за да растат заедно.

- Во целиот процес се е симболично, на денот кога дознавме дека сме додадени во матичната книга, поминаа 40 дена од смртта на мојот дедо, за кого бев многу приврзана, бидејќи го немав биолошкиот татко, тој ми беше институција за татко, па тоа беше еден вид картографско искуство за мене.

Фото: Приватна архива
Извор: zena.blic.rs