Писмо до мојата покојна мајка: Кога би знаела да правам статуи, би подигнала една во твој спомен
Имам една шега за тебе, мислам би ти се допаднала. Вака оди... Мајка го праќа детето во кујна да земе две вотки од фрижидерот. Детето оди и вели: „Само една е, мајка“.
Знам дека ќе се насмееш во себе. И јас сакам глупави шеги.
Сè повеќе сум како тебе мамо. Сите тие реченици што ги кажуваше, сите тие работи што ги правеше, одеднаш се вклопија кога и самата станав мајка. Сега разбирам колку е тешко да се биде добра мајка. А тоа беше ти. Би сакала да бидам тоа и за твојата внука.
Не знам дали успеав да ти го кажам ова, но ти беше првата на која ќе се јавам кога и да се случи нешто, добро или лошо. Знаев дека ако е лошо, нема да биде полошо ако ти кажам, затоа што ме воспита да ти верувам, а не да се плашам од тебе.
Понекогаш слушам дека мајките ги тепаат своите деца, дури и ги тераат да донесат стап за да ги тепаат, а не можам да те замислам така тебе. Беше полна со љубов, полна со разбирање, се трудеше да ги исправиш грешките на нас децата, заедно со нас без да не натераш да се чувствуваме страшно. Затоа што сите грешиме. А најмалку што ни треба тогаш е да се чувствуваме уште полошо поради тоа.
Ти не беше мојот најдобар пријател, ти беше моето најголемо засолниште, мојата база и тврдина.
Ти благодарам што никогаш не ме удри. Ти благодарам што го остави татко ми кога видов дека сака да те удри.
Ме научи на важна лекција.
Не така одамна бранев дете во паркот чија мајка, пред сите откина гранка од дрво и се упати кон своето дете. Ниту едно дете не треба да се чувствува претепано, особено од саканата личност. Освен разочарување во љубовта, со себе ќе носи уште стотина проблеми.
Ниту јас, ниту мојот сопруг никогаш не сме ја удриле Мина, дури ни по задникот. Да ја удреше ќе го оставев. Оти би покажал дека е слабак кој тепа послаб, а јас не ги ценам таквите.
Ти, мамо, прерано си замина од овој свет, но многу ме научи. Жално е и тоа што никој никогаш нема да може да го заземе твоето место и што врската помеѓу мајката и детето е нераскинлива и по смртта. Затоа што зборувам со тебе и денес. Кога ми е тешко, зборувам со тебе. Се надевам дека не те „давам“ ако има живот после смртта. И се надевам дека не те разочарав бидејќи веќе не верувам дека постои живот после смртта.
За тебе и кажувам на внука ти. И јас се трудам да бидам добра мајка како тебе. Можеби не си ги прочитала сите тие книги за родителство, но правеше сè исто како да си ги прочитала. Не ни го наметнуваше твоето мислење, ни дозволи секогаш да кажуваме што сакаме, не не понижуваше или правеше да се чувствуваме неважни, беше тука за секој важен момент во нашите животи .
Се обидов да бидам добра ќерка.
Всушност, не морав да се трудам многу затоа што беше лесно да се биде добар со таква мајка. Немав потреба да се бунтувам, ниту причина да си го уништам животот заради тебе. Тоа што животот не се грижел за нас нема врска со тебе. Исто како што ни твојата смрт нема врска со тоа. Но, јас се распаднав тогаш и поминав години навраќајќи се во таа поранешна личност. Ти беше едноставно најважното парче од сложувалката. Мина го најде тоа парче и конечно ме закрпи.
Ти би го обожавала тоа дете, таа е одлична. Ја викам мал змеј и ѕвер.
И се гушкаме многу, како порано ние две.
Никогаш нема да заборавам кога ти седнав во скут на 18 години по враќањето од Загреб. Многу ми недостигаш. Други одеа на студии да побегнат од мајка им, а мене многу ми недостигаш.
Би сакала да бидам таква мајка. Присутна, разбирлива и нежна.
Боже, како можеше да бидеш толку нежна во вакви тешки ситуации!? Како не пцуеше, не крена глас, не ја тресна вратата? Никогаш не го доживеав тоа од тебе.
Те видов како плачеш многу пати, знаев дека не е добро, но не ме исплаши. И кога умираше се грижеше за мене.
Кога би знаела да правам статуи, би подигнала една во твој спомен.
Ти не беше таму кога дипломирав. Не отидов ни на забава затоа што секој беше со своите родители.
Ти не беше таму кога се оженив. Не сакав ни голема свадба за да не забележам дека мојата страна од семејната трпеза е празна.
Те немаше кога забременив седум пати и се разочарав седум пати. И подобро и што не беше, но многу ми недостигаш.
Не беше ни кога се роди ќерка ми. Најмногу ми недостигаше да ти кажам како се породив.
Но ти си овде, затоа што таа ги има твоите очи. Кога ќе ме погледне, тоа е твојот поглед. Знаеш, таа беше зачната на денот кога умре. Тој ден во ноември сега има некаков баланс.
Жал ми е затоа што не одам на твојот гроб на Денот на мртвите. Одам секогаш кога можам. Не ми е гајле што мисли селото затоа што селото те уби. И тој свештеник кој те советуваше да страдаш во брак полн со болка. Премногу доцна се тргна за да се спасиш. Ме научи дека никој нема да ти помогне ако не си помогнеш самиот себеси прво. И дека околината знае полека да убива луѓе.
Не ми е гајле што мисли некоја баба кога не го гледа мојот букет на твоите гробишта на Духовден. Затоа што таа баба и онака не се грижи за мене.
Мамо, велат времето лечи сѐ... лажат. Времето само учи полесно да се носиш со болката затоа што се навикнуваш на неа. Секогаш ќе ми недостигаш.
Само една е мајка…
