„Жена на умирање ја повикуваше својата мајка, а потоа...“: Исповед на Ведрана Рудан од онколошката болница ја замрзнува крвта во вените

Добивај вести на Viber

Хрватската писателка Ведрана Рудан се бори со опасна болест, а сега се огласи од онкологија каде што моментално лежи.

Ведрана напишала на својот блог за жена која ја повикала својата мајка во собата додека лежела на онкологија.

-Од длабок сон, спиев во болнички кревет, тоа требаше да биде предизвикано од апче што сигурно ќе ме заспие, ме разбудија женски врисоци, мамо... Се надевав дека е кошмар, но не беше. Жената на умирање ја повикуваше мајка сѝ. Ги ставив слушалките на ушите и ја слушнав Јасна Злокиќ како пее, јас сум скитник, не ме држи место... Мојата омилена песна, иако никогаш повеќе нема да бидам скитник.

Подоцна, сестрите ми рекоа дека жената не починала, само и било „многу тешко“. Постара жена.

Направив анкета меѓу медицинските сестри кои со години работат на онкологија. „Кого најчесто повикуваат пациентите кога им е тешко? „Мајката, поретко Господ, но најчесто мајката. Татокото никогаш. Никогаш“.

Тоа ме врати во времето. Имав четириесет години кога мајка ми почна да ме вика. Речиси секој ден. Нејзините повици бескрајно ми ги напаѓаа нервите. „Зошто не се јавуваш? „Мамо, вчера се слушнавме. „Не се слушнавме со денови, никогаш не се јавуваш, јас секогаш морам да ти се јавам...“ „Не мора да ми се јавиш...“ „Кога нема да те слушам, мислам дека нешто ти се случило? „Што може да ми се случи? Јас работам како коњ, кога ќе се вратам дома, деца, маж, не го разбираш модерниот живот.

„Стара сум, сакам да го слушнам твојот глас, денеска повторно имам проблеми со столицата...“

О, не, о, не, ох, не „Морам да прекинам, ме вика шефот, ќе ти се јавам подоцна“.

„Нема“. И не и се јавив.

Ве разбирам сите вас, ве разбирам. Мајка секогаш се јавува во лошо време. Екипата од девојки чекаат пред зградата, ти тргнуваш за Трст, се јавува мајка ти и прашува како си и зошто не одговараш. Ги превртуваш очите гледајќи во ѕидот. „Мамо, ме боли забот, имам закажано, брзам...“ „Секогаш брзаш кога ќе ме слушнеш...“ „Ти треба ли нешто? „Ми треба твојот глас...“ „Мамо, ќе ти се јавам вечерва“. „Добро и кажи ми што кажа стоматологот, можеби имаш гранулом, може да биде опасно за срцето...“ „Да, да...“ Ја спуштам слушалката, го ставам мобилниот во чантата и трчам по скалите. „Пак доцниш“, вели Јадранка. „Мајка ми“. Четири воздишки истовремено.

Лили лелека пред вратата, го држиш поводникот во рака и ја облекуваш јакната на себе. На екранот на мобилниот „Мама“. Не го вклучуваш мобилниот, ја вадиш Лили која радосно мавта со опашот, и го симнуваш поводникот, таа скока со другите кучиња, па се претвора во грмушка. Каква радост е да се види како твојата можеби најголема љубов се олеснува. Телефонот повторно ѕвони. Не гледаш кој ти ѕвони. Не одговараш.

Сите вие ​​имате мајки живи и викаат затоа што не се јавувате. Досадни стари дами и се грижат за вас зрелите жени. За нив вие бевте и ќе останете беспомошни бебиња кои, не знаат зошто, безобразно ги отфрлија.

Јавете им се повремено, без причина. Еднаш, кога ќе сте сами ноќе во болничката соба, ќе врескате: „Мамо“. Од другата страна ќе слушнете само тишина. Ќе ве слушне на неколку врати подолу, непознато лице кое ќе стави слушалки на ушите – напишала Ведрана на својот блог.