Знаеш мама: Смеењето не е секогаш среќа, ниту тагата е само плачење!

Добивај вести на Viber

Фото насловна: Shutterstock

Кажи ми, кога ќе го допрам десниот дел на крстот како да е твојата десна рака, го чувствуваш ли допирот?

„Го прашувам сопругот дали има сто денари. Тој вели дека нема ништо, сега ќе оди до банкоматот.

Ако ти треба за кафе за носење, продолжува.

Ми треба за роза да однесам, го прекинувам.

Ти ја носам тебе, во седум часот попладне додека портите на гробиштата се‘ уште се отворени, го ставам над земјата. Ги чувствувам испуканите парчиња со прстите, како сложувалка која никогаш не е составена, на детето му досадила, невозможно е да ги споиме, сонцето е многу силно во последните денови.

Доаѓаат десетици мравки, тие влегуваат во пукнатините, излегуваат од нив, брзаат, вредните мравки секогаш брзаат насекаде, да ти е*ам смртта, и одложувањата, и заминувањето. Стани, истреси ја земјата од рамената, кажи: Не можев ни да замислам дека толку многу ќе ви недостигам. Кажи дека сето тоа е шега, дозволете ми да станам мечка само ова да е долг зимски сон од кој ќе се разбудам утре.

Сакав да ти донесам компот од цреша без семки, но мама ми рече дека не треба да носам храна, некој јадел чоколадо за готвење последниот пат и ја искинал сребрената фолија и ја расфрлил насекаде. Таа го собирала ѓубрето половина час од околните гробници. Ме уби срам. Знам дека не ти ги спакувавме забите, не изненади со заминувањето, но верувам дека таму горе тие повторно ќе пораснат и ќе можеш убаво да гризеш.

Кажи ми, кога ќе ја допрам десната страна на крстот како да е твојата десна рака, го чувствуваш ли допирот?

Дали е добро кафето што го направив за тебе? Гледам половина од чашата снема, дегустираш? Немој, ќе готвам секој ден ако треба, не ми е тешко...

Мислев кога ќе умреш дека болката ќе се исплаче, дека ќе оди вака: ќе облечам црнила, ќе седам и ќе плачам. Можеби и легната, нема да станам од кревет, ќе плачам, можеби ќе пијам лекови за смирување, можеби ќе си ја кубам косата, ќе плачам повторно, потоа ќе исплачам скоро сè и потоа ќе се смирам и ќе продолжам понатаму.

„Мало сутра“, не оплакувам јас ништо, живеам како статуа. Ниту една солза не однесе ништо. Јас правам сè, и како да не правам ништо и гледам сè, и како ништо да не сум видела, а деновите минуваат така и јас останав во еден од тие денови кога ќе дојдеш на првиот кат од куќата, ќе ме викнеш да пиеме кафе и да ми кажеш колку ти е очај досадно и како не знаеш кога да одите на село.

Се надевам дека горе знаеш каде и кога да одиши дека приказната за седење на облак е сентиментално дизајнирана за наивните.

Би сакала горе да имаш сè што немаше тука, да не се плашиш, да не те јаде грижа на совест, да бидеш искрен и одговорен човек, да знаеш да кажеш колку вреди работата на твоите раце, да не ја оправдуваш цената, да не се правдаш за ништо, да не реагираш бурно ако не треба, да не го доживееш она што не е твое, не преиспитувај се. Би сакала да живееш горе поинаку од она што го живееше долу.

Те препознавав во мене долго време и затоа ти велам. Не беше во ред за тебе, не работи ниту за мене. Затоа се обидувам да се сменам сега, и го правам тоа, како и што се обидувам да те вратам во живите.

Ако се опамети горе, купи билет и оди во Австралија, во рајската земја на кенгурите, „мавни“ ја малата услуга и смената на гуми, регистрацијата. Купи билет и оди. Тоа беше твојата желба. Пливај  во океанот, внимавај на големите бранови и ајкулите. Покажи им на сите колку си убав и на 66 години. Не се врзувај повторно на едно место и за неколку години пак да лелекаш колку е досадно и како нема каде да отидеш.

Движи се. Разговарај со луѓе. Зае*авај се колку што можеш, насмеј ги горе како да си долу.

Недостасуваш, како белодробно крило. Тешко е да се дише без тебе.

Кога влегувам во станот, твојот сив дуксер со качулка виси на закачалката. Мама само ги отежнува работите. Не знам зошто не го стави настрана, секој пат се чувствувам вака, така не се чувствувам добро, па влегувам во собата каде што последен пат дишеше, креветот на истото место. И велам да го турне на другата страна, таа рече дека прозорецот нема да може да се отвори. И затоа секогаш кога ќе влезам во таа соба те гледам на тој кревет и раката што виси и ја земам мојата и плачам затоа што никогаш не ти ја држев раката така, не затоа што не сакав, туку затоа што не би знаела како да се однесувам. А, не сакав да те збунам.

Кога сакав да ти кажам дека те сакам, ќе ти купев компот од цреша, чоколадо за готвење и пита од компири. Мислам дека го знаеше тоа, исто како што знаев дека твоето: „Биди ми секогаш убава“, всушност секогаш значеше - те сакам.

Оваа дупка што се отвора на средината на стомакот, сега е јасно, нема да се исплаче туку така. Мама не може да јаде кога не си спроти неа. Таа прободува сè, турка на рабовите, изгледа како дете што јаде боранија како казна.

Ако се насмее, таа вели: Господ нека ми прости.

Мама, смеењето не е секогаш среќа, како што тагата не е само плачење.

Еве ме, јас сум жив пример не плачам и не знаев дека тагата има милион лица, но дека боли подеднакво со секое од нив.

Те молам, ако не станеш и не оживееш од чудо, вети ми, тогаш дај ми знак, дека ќе живееш горе како лав, а не како глушец.

Бидејќи ти беше лав, едноставно не можеше да го сфатиш тоа, па затоа не ни живееше така.

Еве ти шансата да се откриеш и барем малку да ме направиш посреќна “.

Извор: stil.kurir.rs