Хуманоста на Бранкица и Слободан го расплака регионот: Посвоија девојче на кое му почина целото семејство
Фото: screenshot youtube /PUT NAS DOVEO: Marići usvojili djevojčicu, kojoj je umrla cijela porodica - 27.02.2022./ tvk3
Јована Врањеш денес има 13 години, но преживеала повеќе трагедии отколку некој за цел живот. Остана без брат, баба, вујко и на крај без татко и мајка, сама на светот, додека парот Мариќ не ја посвои.
Бранкица и Слободан Мариќ од Бардача кај Србац во Република Српска се ретки благородни луѓе. Велат дека Јована внесе светлина и љубов во нивната куќа и ја обезбеди целосната смисла на семејниот живот.
На Јована ѝ е тешко да зборува за минатото. Таа само вели дека трагедиите и смртта често тропале на вратата во нејзиното семејство, додека не ѝ ги одзеле најблиските, и тоа баш сите.
Прво почина тригодишниот брат на Јована, а потоа бабата Доста и вујкото Ѓураѓ, кого исто така многу го сакаше. Нејзината мајка Нада почина во 2014 година на 43-годишна возраст, а потоа во март 2020 година, на 54-годишна возраст, почина и таткото на Јована, Милорад, воен соборец и пријател на Слободан од најтешките денови. По смртта на нејзиниот татко, Јована, родена на 27 август 2010 година, ја потсетуваат нејзините посвоители, таа нашла краткотрајно засолниште во Косиерова, во најблиската населба. Центарот за социјална работа од Лакташ побарал можност привремено да биде згрижена во дом за деца без родители. Во ова им противеле Мариќ.
- Јас и мојата сопруга, со која немам деца, се договоривме да ѝ помогнеме на Јована затоа што по сите тие трагедии се чувствувавме здробени, скршени... Ја сакавме Јована додека нејзините родители сè уште беа живи. Милорад, мојот воен другар од 16-та Краина бригада, честопати ни ја носеше девојката да ја чуваме, додека тој работеше за егзистенција во селото - многу емотивно, изјави Слободан во интервју за „Српскаинфо“ во 2021 година.
Поради сè што и се случи на Јована, вели сопругата на Слободан, Бранкица, решиле да ја посвојат, да се борат за неа, без разлика на правните компликации.
- Плачевме, размислувајќи за неа во првите денови, додека не дојде кај нас. Социјалната служба ни понуди згрижување со паричен надомест, но ние одбивме. Не сакавме никаков надоместок освен самостојно да ѝ помогнеме на Јована, за таа по големите семејни трагедии и трауми да заплови со нас во подобро, посреќно детство.
Нејзиниот сопруг додава:
- Во неколкумесечни постапки се стекнавме со статус на делумен посвоител, бидејќи тоа законски не е можно поради нејзината возраст, но во секоја смисла ја сметаме за ќерка, а таа за нејзини родители. Од јануари годинава Јована е во правна смисла наша и сме мало и многу среќно семејство.
Моравме да ѝ помогнеме
На ваков чекор се решија, неколку дена откако минатата година почина таткото на Јована, Милорад, со кој таа живееше последните шест години.
- На ова кревко девојче, особено со смртта на нејзината мајка, а потоа и нејзиниот татко, се сруши целиот нејзин детски свет. Гледајќи го тоа, јас и Бранкица бевме уништени од болката, драмата на семејството на Јована и затоа сакавме да ѝ помогнеме со сето свое срце, да ја прифатиме во нашиот дом, да ја охрабриме, да ја едуцираме, да ја водиме да го најде својот живот. патека и нејзината среќна ѕвезда - изјави за „Српскаинфо“ Слободан, пензиониран полицаец со големо срце.
Вели дека живеат скромно, дека неговата сопруга Бранкица работи во дрвна индустрија во Србац, но дека имаат доволно за себе и за Јована. Со нејзиното доаѓање, забележуваат, сè се променило, станало подобро и позначајно. Ѝ опремиле и соба со многу играчки. Таму поминува многу време, учи, се подготвува за училиште. На ѕидот се фотографиите од нејзините родители и посвоителите, а покрај бирото, секогаш при рака и на видлив поглед, е големо плишано мече купено од нејзиниот татко Милорад.
- Таа е весела, постојано трча некаде и им се јавува на сите. Кога ќе ја видиме како се смее, и ние се чувствуваме добро. Тогаш се чувствуваме најубаво затоа што стануваме свесни дека правиме добро дело - велат Бранкица и Слободан додека Јована, стуткана до двајцата, внимателно слуша и одобрува.
„Како да го започнав моето детство одново“
- Бев многу среќна поради тоа. Се сеќавам дека нетрпеливо ги чекав. Сакав да одам со нив и да живеам со нив. Тие се моите втори родители кои многу ги сакам. А убаво ми беше тоа пристигнување во Бардача, прв пат си добив своја соба, некако сè ми почна од почеток, како одново да го почнувам детството, епа така се чувствувам - искрено, детски топло, а во исто време мудро и паметно, како да е многу постара, заклучува Јована Врањеш опкружена со внимание, љубов и топлина.
Бранкица ја нарекува мама, а Слободан тато.
- Најсреќна сум кога ќе ги видам по станувањето наутро... Тоа ми е доволно за да го започнам денот. Тие се многу добри, секогаш се со мене, добро се однесуваат со мене. Сакам да правам сè, помагам да се храни стоката. Собрам лешници и ореви, а тато и јаболка и грозје - се довери тогаш малата Јована, девојка со тажна животна судбина која по првите десет години од нејзиниот живот обележани со трагедиите на своите најблиски, зачекори во подобар и поубав свет.
