Животна училница // Приказни
Јас верувам во тивка љубов, таа е најубава...
Понекогаш љубовта бара многу букви, ветувања, гласни зборови , признанија. А понекогаш љубовта не сака ништо, нема потреба од ветувања, нема потреба од шепот. Најубавата љубов понекогаш е тивка, која на прв поглед е незабележлива, но всушност е подлабока од океанот.
Денес ќе ги ви ги пренесеме зборовите на бугарскиот поет Давид Овадија: „Без зборови, без убави ветувања, без укор, без уста која моли, верувам само во тивко страдање, во подуениот нагон на крвта. Очите во кои погледот не гасне, нежно допирање на рацете од клетви, од нејасно плачење говорот на човечкото срце. Таа сите пречки ги победува! Таа - вечен оган и постојан повик! Како неа ќе ја поминете, ќе ја заборавите? Јас верувам во тивка љубов“
