Ана Бунтеска: Никојпат да не се враќаш

Никојпат да не се враќаш

Онаму каде што душата ти плаче

И каде што в коски тескоба имаш

Та ти се чини оти утробата те боли

И како се’ внатре изместено ти е

Небаре срцето в петици ти заминало

Никојпат да не се враќаш

Онаму каде што збор поган в лице ќе те плесни

И каде што нечија рака модро ќе ти остави

И поганлакот ќе пржи како сол на рана жива

Оти еднаш плукнат збор и рака крената

Не трпи ветување за “никогаш повеќе”

Никојпат да не се враќаш

Онаму каде што ликот ќе ти венее

И каде што под очите црно ќе имаш

Од ноќи исплакани и неспани

Од јад и немоќ нешто да смениш

Колку и да мислиш оти љубов е

Никојпат да не се враќаш

Онаму каде што денот од неубо ко век ти се гледа

А ноќта ти е црна и со сите светла запалени

Да не се враќаш во куќа која дом не е

И кај чоек од кој чоек не ќе биди

Колку и преколнувања лажни да слушаш

Никојпат да не се враќаш

Онаму каде што своја не си

И каде што на мислата некој ќе ти стапни

Та устата ќе ти ја зашие со конец свилен

Убедувајќи те оти од милост е

И оти така поубава ќе бидеш

Никојпат

Никојпат да не дозволиш 

Било кој со животот твој да си поигрува

И достоинството твое за подбив да му биди

Да ти го згорчува секој залак

А за водата да ти се чини оти отров голташ

Никојпат себе да не се заборавиш

И на своите желби да си плукнеш

Оти после ниту огледалото не ќе те крепи

Нит ликот ќе си го љубиш

Нит себеси ќе се цениш

Оти нема ништо пострашно

Ниту поболно има

Кога омразата ко љубов ти се сервира

И кога наместо убост

Во тебе се’ полека умира

Како од болест

Како од тешка болест

За која иљач нема

Никојпат 

Никојпат да не се враќаш 

Онаму каде што несреќата

Среќа некој ќе ти вели оти е

И навреме да се спасиш

Без вртење главата да си заминиш

И никојпат

Никојпат повеќе да не се вратиш

За Женски магазин, Ана Бунтеска