Ана Бунтеска: Туѓо да земиш, радост не носи

Добивај вести на Viber

По туѓото секојпат се граба

Тогаш кога чоек свое нема

Ниту име

Ниту свое презиме носи

Кога страден е за да поседува

Дали имот или оставштина од нечии предци

А пусто не го бива

За да создаде со свои раце и ум

Оти толку горнион му дал

Оти толку и во глата му сечи

Ех, не џабе се рекло оти туѓото послатко е

Оти труд не бара туку само раце алчни

И лице без образ чист

Душа во која белило нема

И орелски нокти кои бразди оставаат

По туѓото и кукавицата оди

Та ќе изнаграба јајца кои нејзини не се

И со нив ќе се перчи демек таа пиле ќе испили

Кое никојпат на неа нема да наликува

Чунки не ќе се види, не ќе се примети

Та има и луѓе кои ко кукавици се

Со гнезда празни и јалови во срцата

Кои знаат цигла по цигла да земаат 

Од туѓи дворови малтер да крадат

И така куќа да си изградат

Во која телата можат да им живеат

Ама нема нивни да бидат

Оти секоја тула своја приказна си шепоти

И своја историја си има

Та токми ја и мести ја

Ама нема твоја да биди

Оти проклет е домот кој дел од душата твоја не носи

И во кој нема смеа твоја

Нека е накитен и среден ко палата

Ама шупливо ќе е внатре

И провев ќе има од кој реума коските фаќаат

Проклет е домот во кој нема ништо твое

И кој е изѕидан на маката на некој друг

Од кој си земал

Од кој си украл

Од кој клетва само ќе си носиш

Оти туѓото никогаш радост не ќе ти донесии