„Ја гледав нашата Љубица и со солзи во очите си реков: нема да ја изгубам“: Вака започна лавовската борба на Билјана и Славен за ќерката откако нејзиниот брат близнак почина по породување

Добивај вести на Viber

Билјана Илчиќ Тушек (48) од Белград живее заедно и е во брак 9 години со сопругот Славен (52). Нејзината бременост е резултат на вториот обид за ин витро оплодување, извршен во Чешка. По тој втор обид, и била дијагностицирана близначка бременост, што за нив било големо изненадување и среќа, бидејќи конечно успеале и почнале да се движат по патот на родителството. А тоа беше и единствената коцка што требаше да ја комплетира нивната љубов и внимание што си ги подаруваат.

- За нас тоа беа моменти на голема среќа, но и на грижа дека се ќе биде во ред, што на најдобар можен начин ја износам бременоста. Јас сум здрав човек, и никогаш не сум имала никакви здравствени проблеми. Мојата бременост беше придружена со гадење, бебињата се развија добро и брзо. Отидов на сите редовни контроли и ги направив сите потребни анализи, се беше како што треба и ништо не укажуваше на компликации, а камоли предвремено породување, искрено раскажала Билјана.

Ненадејни болки и предвремено породување

На 04.03.2024 година ненадејно настанаа болки и започна предвремено породување, па Билјана итно беше префрлена во салата и на свет дојдоа Виктор и Љубица.

- Се породив во 26-та недела, што е многу, многу рано, Виктор се роди со 1.100 грама, а Љубица со 830 грама, и двајцата беа во многу комплицирана здравствена ситуација, особено синот кој беше префрлен во Институтот за мајка и дете,  додека Љубица е префрлена на Институтот за неонатологија. По два дена борба го загубивме синот и тоа беше голем удар, болка и неопислива тага за нас.

Во вакви моменти човек не знае ни што да мисли, па се прашуваш како и зошто точно ни се случи ова, но нема одговори. Од друга страна Љубица е тука и сакаме да ја видиме со надеж дека е добро. Одиме на Институтот за неонатологија, прв пат по излегувањето од породилиште. Но, овде нè зафати уште еден удар, затоа што нашата Љубица крвареше силно и и беше во опасност животот, а не знаевме дали ќе преживее. Подоцна дознавме дека имала хеморагија ноќта кога почина нејзиниот помал брат.

Борба за живот на Љубица

Билјана се сеќава на тој дождлив мартовски ден кога ги примил д-р Костиќ и ја објаснил ситуацијата.

- Колку и да се трудеше да не утеши, ни беше многу тешко и ова ни е втор најтежок момент. Се сеќавам дека тој ден стоев до инкубаторот и ја гледав нашата ќерка и со солзи во очите реков дека нема да ја изгубам и дека ќе се бори и оттогаш почнува нашата борба за Љубица. Колку и да ни беше тешко, јас и мојот сопруг решивме да ги оставиме настрана сета болка, тага и страв и да бидеме позитивни бидејќи само така можеме да и помогнеме на нашето девојче.

Љубица набрзо ја превзема д-р Васиљевиќ, кој, меѓу другите, и беше доктор во текот на целиот престој на одделот за интензивна нега, каде што помина вкупно 56 дена.

- Љубица во тие речиси два месеци помина низ се, вклучително и респиратор и неколку трансфузии на крв, нејзината здравствена состојба на почетокот беше многу критична, но полека ситуацијата почна да се подобрува. Д-р Васиљевиќ е прекрасна личност која знае добро да комуницира со родителите и која секако е најзаслужна за лекувањето на нашата Љубица. Ние и верувавме, ја слушавме во текот на лекувањето на Љубица и искрено кажано, самодовербата ни се зголеми многу. Секако, не можам да не ги спомнам другите лекари кои се на тој оддел. Тешко е да се заборави д-р Хајдарпашиќ кој една сабота ни покажа како да го галиме бебето кога е во инкубатор, како да му пријдеме на нашето бебе и каде да ги ставиме рацете за да почувствува дека сме тука за неа и со неа и дека таа не е сама.

Прекрасни медицински сестри и лекари и уште попрекрасни луѓе

Билјана истакнува дека во тој оддел не може, а да не се забележат голем број прекрасни сестри, кои секогаш им приоѓаат со искрена насмевка и убави зборови, кои им биле потпора во тешките моменти.

-Тие 24 часа ги чуваат бебињата, разговараат со нив како да се возрасни, но тие мали суштества се големи, се грижеа секогаш да бидат убаво облечени и им правеа машнички од газите за девојчињата. Едноставно, нашата Љубица го најде патот до сите нив, како што се поврза со доктор Васиљевиќ, особено со сестра Дац, потоа со Кристина, Ана, Александар, Цеца. Тука пред се работат прекрасни луѓе, а потоа и медицинските сестри и лекарите, истакнува Билјана и додава дека таа и нејзиниот сопруг научиле дека овде времето не се гледа и мери со денови туку со часови, а третманот оди чекор по чекор.

Насмевка на поддршка за Љубица

Скоро секој ден доаѓале да го посетат својот мал борец и голем херој и секогаш го имале тој грч и нервоза како бил тој ден, дали е подобра, а потоа на влезот во клиниката ставале насмевка на лицето и размислувале која песна да и ја пеат на својата Љубица.

- Се радувавме кога дозата на млеко и ја зголемија за 1 мл, се израдувавме кога слушнавме колку се поправила кога нашиот д-р Васиљевиќ ни кажа дека нејзините терапии се намалуваат и состојбата ѝ се стабилизира, а сето тоа во мали но безбедни чекори. Многу ни беа корисни и разговорите со Ања, психологот, која има многу човечки и професионален пристап кој ни значеше во тие тешки моменти, со која и денес разговараме и кога и да не види, секогаш прашува ние какви сме.

Првиот голем чекор

Љубица по 56 дена беше префрлена на третото одделение на полуинтензивна нега, што беше голем чекор на патот кон заминување дома.

- Таму беше под будното око на д-р Вековиќ и неговиот тим, медицински сестри кои не се грижеа само за бебињата туку и за мајките кои ги поминуваа деновите со своите бебиња, подготвени да дадат поддршка за да покажат како се храни бебето, да се менуваат пелени...

Важно ми е да го спомнам одделот за развој, Маја, Александар и Иван (каков тим) прават посебен тип на терапија која е многу важна кога се работи за предвремено родени бебиња, а се вика нега на мајка кенгур (КМЦ). Тоа е контакт „кожа до кожа“ помеѓу мајката и нејзиното бебе и најубавото нешто што може да се доживее во тој момент, а верувајте ми, за нас мајките тоа беа моментите што ги очекувавме најмногу.

Билјана и Славен многу разговараа со целиот тим за развојна нега, добија многу корисни совети и беа нивна поддршка за време на престојот во Институтот.

И по доаѓањето дома често сме во контакт бидејќи нивната грижа за Љубица продолжи. Покрај оваа терапија, Љубица имаше и физикална терапија со физиотерапевтката Сузана, која направи многу за нашата Љубица и ме научи како да правам вежби со неа кога ќе дојдеме дома.

Нашата Љубица помина 107 дена на Институтот за неонатологија, а по речиси четири месеци дојде денот кога ја напушти болницата, 21 јуни и со 3 кг, како големо девојче и тој ден немаше посреќни луѓе од нас двајца.

Како што кажавме, нашата Љубица избра, а и д-р Васиљевиќ во еден разговор ми кажа дека Љубица е родена со мисија и веруваме дека после се што поминала, како и каде треба да се роди, кога размислуваме за клиника, слободно можеме да кажеме дека тоа е наша и втора куќа на Љубица, каде што доаѓаме не само во советувалиштето туку барем за кратко да ги видиме сите овие прекрасни луѓе кои искрено се радуваат кога ќе видат како Љубица напредува. Мојот сопруг особено ја чувствува оваа позитивна енергија, кога и да дојдеме во Институтот тој е среќен тој ден.

Љубица сега е насмеано бебе

За Билјана и Славен сето ова е големо искуство, многу тежок период низ кој поминале, но без меѓусебна поддршка, семејство и прекрасни пријатели во оваа борба, велат едноставно немаше да успеат.

- Институтот за неонатологија е посебно место, каде работат прекрасни и посветени луѓе, кои пред се ја сакаат својата работа затоа што инаку не би можеле. Луѓето не знаат за Институтот за неонатологија и можеби треба повеќе да се зборува и пишува за оваа институција бидејќи без тие луѓе можам слободно да кажам дека денес немаше да го имаме нашето дете.

Сите предвремено родени бебиња се посебни, тие се мали борци и големи херои кои на нас возрасните ни одржаа сериозна лекција за храброста и силата, кои ни покажуваат како се борат да го најдат своето место под сонцето, кога така се борат на почетокот можам само да замислам уште како ќе се борат во понатамошниот живот.

Сите кои го поминале ова искуство многу добро знаат за што зборуваме, и не постои универзален совет за сите оние кои сега минуваат низ ова, сакаме да им дадеме поддршка, да се обидат да ги потиснат нивната болка, страв и вознемиреност за некое време е тешко, но кога ќе дојдете кај вашето дете треба да бидете позитивни бидејќи овие мали суштества разбираат и слушаат сè, и само така можеме да им помогнеме.

На нашиот голем борец денес му оди добро, таа е насмеано и среќно бебе. Среќни сме што сме заедно во нашиот дом и продолжуваме да учиме многу од неа и имаме многу обврски и предизвици, но тоа е составен дел од сето она низ кое поминавме.