Јас сум патлиџан турист и оставете ме на мир: Додека сум жива, ќе ѝ бидам благодарна на нашата мајка

Фото: Twiter/ @gordaCg

Никогаш нема да ја заборавам зората кога за прв пат го видов морето.

Автобусот патуваше цела ноќ од Ивањица до Игало, а јас и мојата помала сестра седевме на едно седиште, до прозорецот. Мама го зазеде другото за да не чува па ако заспиеме, да не се превртиме, така стуткани.

Не разбиравме зошто другите деца во автобусот имаат свои седишта, а мама ни објасни дека е позабавно затоа што ќе бидеме сите три заедно. Објаснувањето го прифативме со еуфорија и не поставивме никакви прашања за тоа, важно нѝ беше што првпат во животот одиме на море. Мојата сестра имаше четири, јас пет години. Подоцна сфативме дека мама успеала да нè протне само со една карта, уште еден во бескрајната серија нејзини финансиски трикови, со чија помош таа пролет 1992-ра година се упативме кон Црна Гора.

Се сеќавам како два месеци пред тоа секој ден одвојуваше по едно јајце и внимателно го виткаше во стари весници за да го преживее патувањето. Собрани 60 јајца, килограм сирење, килограм домашна пршута, тегла компири и две кила домашни патлиџани отидоа со нас на ова патување, спакувани со непоколебливата одлучност на мајка ми.

Да ме праша некој сега колку пари потрошивме трите на тој одмор, сеќавањето ќе ми каже нула, бидејќи за сè што ќе побараме на плажа, одговорот беше „не“. Заедно со тоа, следеше и одлична манипулација на мама да нѝ го одвлече вниманието од варената пченка, топлите крофни или сладолед.

Размислувајќи за тоа сега, многу ѝ се восхитувам, бидејќи успеа да нè направи најсреќни на светот и покрај тоа што имаме толку малку.

Не нѝ пречеше тоа што секој ден требаше да пешачиме осум километри од дома до плажа и назад бидејќи бевме сместени во куќата на моите баба и дедо кои живееја во ридовите над Игало. И денес се сеќавам на ромскoто маало покрај автопатот по кој поминувавме секој ден, затоа што беше неисцрпен извор на инспирација за приказни и имагинации кои мајка ми од срце ги користеше за да нè забавува.

Кога ќе ги искористеше бајките за чергарите, мама ќе се префрлеше на измислени игри, на пример, во која куќа би сакале да живееме, а потоа сите три се менувавме и гледавме во луксузните јадрански вили и врескавме во дует:  „Јас во оваа, јас во оваа, јас во оваа".

Или од дворовите на тие прекрасни непознати куќи, совршено оградени, косени и уредени, броевме што има Средоје, дедото кај кого престојувавме во својата дворска џунгла, обрасната со сите замисливи растенија и овошни дрвја и населена со разни животни, од кози до змии..

Навистина, ништо не нѝ беше тешко на патот до плажата бидејќи морето секогаш нè чекаше на крајот, а не ни пречеше фактот што всушност никогаш не ги спуштавме крпите на самата плажа, бидејќи ви треба чадор за тоа, а ние немавме чадор, затоа секогаш гледавме да стигнеме што е можно порано и да седнеме под оние познати прастари дрвја што имаат најгуста сенка.

Враќањето дома беше многу потешко, но мама секогаш нè тешеше со мислата дека ќе спиеме вечерта, а утре пак ќе одиме на море.

Бевме премногу мали за да разбереме што се слуша во далечината, а можевме да ја слушнеме војната во Дубровник, црната реалност која предизвика мајка ми да биде уништена таа година и одлучи дека мора да доживееме нешто убаво и дека треба да одиме на одмор. Гледавме како чадот се надвива над Превлака и како, од другата страна, мирни и сончеви палми се надвиснаа над Игало и го проголтаа сендвичот со сирење и домати, зачинет со вкусот на морската сол во устата. Сè уште најслаткото нешто што сум го јадела во животот.

Се сеќавам на ова секој пат кога некој ќе спомне „патлиџан туристи“. И секогаш ќе се чувствувам како една од нив иако веќе не сум. Денес летам со авион, престојувам во сместување што е блиску до плажа и блиску до центарот, јадам во ресторани и изнајмувам лежалка. Но, додека сум жива, ќе ѝ бидам благодарна на нашата мајка, која во 1992-ра година го даде буквално последниот динар што го имаше за да почувствуваме чиста среќа. И, Боже мој, како ѝ успеа.

Извор: zadovoljna.nova.rs

Автор: DRAGANA PANDUREVIĆ JOVOVIĆ