Ти си нашиот пензиски фонд: Девојка објаснува како родителите очекуваат да им врати за сè што сториле за неа

Кога ќе пораснеш сети се што правиме сега за тебе, ти си нашиот пензиски фонд - сега таа крие од својата мајка дури и кога ќе купи нова блуза, за да не ја слуша оваа реченица.

Во кинеското општество е познато дека родителите ги насочуваат своите деца да бидат најдобри уште од најрана возраст. Тие инвестираат огромни суми на пари, време, напор и контакти за да ги стават децата во најдобрите училишта, па дури и градинки.

Тие ангажираат наставници по англиски јазик, така што децата можат да зборуваат течно и без акцент, а сите воннаставни активности се избираат според тоа колку се исплатливи за таа цел. Децата се очекува да ги вратат месечните џепарлаци на нивните родители подоцна во животот. Во слободен превод, тоа би било „лојалност на децата“, клучна вредност внесена во кинеската култура, која ги обврзува децата да им се оддолжат на своите родители во зрелоста.

Како што пораснав во Хонг Конг, моето воспитување е исто така традиционално кинеско. Од мали нозе, родителите ми рекоа „Едвај чекаме да пораснеш и да ни купиш куќа / автомобил / да не однесеш на вечера“. Тие исто така ми велеа: „Кога ќе пораснеш, запомни што правиме сега за тебе“, пишува Дорис Лам.

Јас секогаш одговарав на тоа со испаничена насмевка, избегнувајќи контакт со очите, и прашувајќи се дали би можела да го сторам тоа. Тогаш би се обидела да ја свртам темата на разговор додека вознемиреноста се бунтува во мене, вели Дорис.

-Родителите ме носеа на балет, часови по пијано, часови по странски јазик, спорт и строго ги следеа сите аспекти од моето детство. Тие строго ги избираа само активностите што ќе ми користат и беа внимателни да не „отстапат од вистинскиот пат“. Немаше дружење, спиење со пријателите, излегување или што било што „ќе ме доведе до пропаст“, ​​како што би рекле тие. Иако сега знам дека тие го сакаа само најдоброто за мене и го почитувам и ценам секој инвестиран денар во мене, Во тинејџерските години бев полна со стрес и, признавам, незадоволство поради големите очекувања на моите родители и недостатокот на слобода. Колку повеќе ми држеа лекции, толку повеќе се чувствував задушено. „Тоа е за твое добро“ и „ќе ни бидеш благодарна еден ден“ постојано ми повторуваа и повеќе не гледав поента во тие зборови.

Тие не ми дозволија да се запишам на историја на уметност, ме принудија да се запишам на економски факултет. Таа прва година се давев во самосожалување и ја изгубив целата мотивација за учење. Наскоро паднав на сите испити и изгубив дури една година во училиште.

Бев очајна, но не изненадена. Така станав она од што најмногу се плашеа тие- проблематична, неталентирана ќерка која не оди на училиште.

Се покажа дека ова повторување на годината е всушност благослов. Сè уште не ми беше дозволено да се занимавам со уметност, па решив да работам англиска литература. Тоа беше прифатливо за нив и наскоро почнав да одам на натпревари и да освојувам награди. Тоа беше прв пат да почувствувам нивно одобрување. Жално беше кога ми рекоа: „Конечно имаме со што да се пофалиме“ и ме погледнаа очекувајќи и јас да се насмеам на таа шега. Се смеев, бидејќи и покрај незадоволството што го имав, сепак сакав нивно одобрување. Сега, кога сум постара, го ценам сето она што го направија за мене. Да не ме туркаа толку многу кога бев помлада, тешко дека ќе имав толку многу самодисциплина неопходна за да станам писател денес.

Сепак, нивните очекувања во врска со парите сè уште се присутни. Нивната пензија се приближува и се плашам дека немам доволно пари за нив.

Во моментов имам 22 години и студирам во Хонг Конг, еден од најскапите градови во светот. Јас работам неколку работи, од секоја заработува минимум околу пет долари на час, а едвај доволно за себе. Се чувствувам недоволно добро. Моите родители постојано ме потсетуваат дека јас сум нивниот пензиски план и се плашам дека ќе ги разочарам.

Во моментов се срамам дури и кога сакам да си купам нешто. Кога не можам да одолеам и ќе купам нешто што многу го сакам, веќе ја знам реакцијата на мајка ми - таа ќе го погледне тоа парче облека и обвинувачки ќе ме праша колку платив за тоа. Тогаш ќе заклучи дека тие 10 долари требало да одат за семејни трошоци, наместо за блуза.
Дел од мене сака да преземам финансиска одговорност за нив и да им купам убава куќа и да им обезбедам џепарлак, додека дел од мене се лути како се однесуваат кон мене. Јас сум повредена затоа што упорно ја гледаат сметката за нивната пензија во мене. Постојано ме потсетуваат колку пари потрошиле на мене. Што се однесува до нив, тие го исполнија својот дел од „договорот“ и јас сум успешна поради нив, и сега е мојот ред. Јас, пак, сметам дека сум успешна благодарение на себеси затоа што тие никогаш не ме поддржуваа во ништо.

Гледам дека многу други припадници на мојата култура и генерација го имаат истиот проблем. Родителите очекуваат нивните деца да им го вратат потрошеното за нив и прават да се чувствуваат виновни. Децата даваат пари и се шегуваат дека се пензиски фонд на родителите.

Го гледав моето поранешно момче како им предава повеќе од половина од платата на своите родители. Гледав како татко ми му дава пари на дедо ми секогаш кога ќе се видат. Таа традиција е дел од кинеската култура, од друга страна, мислам дека помагањето на родителите треба да е самоиницијативно, децата да го прават тоа од благодарност, а не од чувство на обврска. Кинеските родители ги обврзуваат своите деца да покажуваат љубов во пари. Би сакала да им кажам и на моите родители, но немам храброст.

Мојот однос со моите родители е далеку од совршен, но несомнено е дека мојата прва вистинска плата ќе им припадне на нив. Јас сум воспитана на тој начин и тоа се очекува од мене. Само се надевам дека ќе им ги дадам тие пари од љубов, а не од вина.

извор:zena.blic.rs