Ведрана Рудан отворено ја покрена темата за неблагодарноста на децата и нивниот однос кон родителите.

Мислев дека тоа само мене ми се случува. Имам дете. Детето има дете. Мојот сопруг и јас сакавме да го имаме детето на нашето дете покрај нас. Не по секоја цена, бидејќи детето на моето дете, кое веќе не е мало дете, се однесува како дете. Вие што немате дете ниту од детето дете не знаете за што зборувам.

Па ќе ви објаснам иако не ве интересира оваа тема. Имате среќа. Јас и мојот сопруг, бидејќи сме стари, не ја разбираме генерацијата на моето дете. Таа генерација од ден на ден им повторува само една реченица на своите родители, не ни се мешај во животот, понекогаш и повеќе лично - НЕ МИ МЕШАЈ ВО МОЈОТ ЖИВОТ!

Што значи тоа, прашав. Одговорот е многу едноставен. Моето дете и партнерот на моето дете и нивното заедничко дете имаат право да не бидат вознемирувани во „неволја“, ниту една возраст не е вистинско време за телефонски повици, но секогаш е вистинско време да побараат од вас широк спектар на услуги во секое време.

Откако четириесет години им дадовте душа и тело, дека „секогаш мислеше на себе и секогаш беше прва и последна“. Кога ќе го слушнете тоа од вашето дете, од вас се очекува да молчите, да се насмеете, не злобно. Не ми се мешај во животот! Конечно разбрав што значи тоа и кого имав во мојот живот.

Немам дете, имам партнер. Не ми вика, не бара да не му се мешам во животот, не дивее кога ќе му се јавам, никогаш не ми прекинува на телефонот, брзам, имаш минута да ми кажеш што те мачи. И навистина ништо не ми пречеше. Само сакав да го слушнам гласот на моето дете.

Дете кое порано многу го сакав и кое од ден на ден се помалку го сакам. Не се чувствувам виновна за тоа и не, моето дете нема да ме натера да се чувствувам виновна за сите мои неуспеси. Па, не ми требаш, уште не носам пелени, ми требаше твојот глас, твојата насмевка, ми требаше твоето дете.

Дете кое нема да пука со флип-апостолки во ТВ екранот, кое нема да појадува напладне, кое нема да плука на ручек и да гледа цртани како да се ора цела куќа. Не, не се чувствувам виновна што се помалку ми треба моето дете и детето на моето дете. Има живот без деца и без внуци. Го има!

И треба да уживате. Што има лошо да гледаш бугенвила, да шеташ покрај морето со човекот на твојот живот, да грицкаш гирици во кафана на брегот, да читаш книги, да го гушкаш за врат сопругот? Што недостасува во животот без дете и детето на вашето дете? Ех, како можам да уживам без да викам, во вечната анализа на моите грешки од седмиот век, велејќи дека „ние“ не ги разбираме „нив“ затоа што „ние“ живеевме во систем во кој „нас“ не убиваше работа.

„Ние“ работевме од седум до три и тогаш бевме бескрајно слободни и без стрес. Хаха. Некои од нас, не мал број, направија две работи во тој систем за да можеме да ги враќаме кредитите, некои од нас сè уште работат од седум наутро до девет навечер секој ден во неделата, иако некои од нас имаат шеесет а некои се зад нас. Не ми се мешај во животот!

Треба да го почитувате тоа и да очекувате вашето дете да не се меша во вашиот живот. Никогаш, па ни тогаш. А кога ќе дојде време да влезам во пелени, зборувам за себе, обезбедив десет илјади швајцарски франци за да платам за евтаназија во Швајцарија. Подобро е во смртниот час да го видите лицето на суштество над себе, кое не сака да му се мешате во неговиот живот.

Извор: stil.kurir.rs