Aна Бунтеска: добро да сме... живи да сме
кога ќе ја тргнеш суетата
како завеса која пред очи ти е
цел живот, цел еден век
и ќе прогледаш
за да видиш
не за да гледаш само
и угол гола пред огледало ко’ ќе застанеш
со сите лузни
како онаа од царскиот рез
и оние кои животот ти ги дарил
кои со голо око се невидливи
ама ти си ги знаеш
оти под кожата си гледаш
и знаеш каде те боли
каде зарезот е посилен
поголем и подлабок
некаде меѓу градните коски
кај што штракалото ти чука
ете таму налево
и кај вратната жила кај што ти бие
како да те потсетува дека жива си
уште
сè уште
и дека сите борби кои поминале
те оштетиле и осилиле
за да си подготвена на следната
со себе и светот
за да се помириш со она што не си
и да го голтнеш стравот дал’ ќе станеш она што сакаш
а во меѓувреме
среќна да си ваква
токму ваква каква што си
со годините кои ги носиш
љубовта која тебе те носи
стравот на кој му пркосиш
смртта на која ѝ се потсмеваш
и денот
токму овој
токму сега
кој го дишеш
па си велиш „добро е, тука сум“
со сите кои во душата ги имаш
и во чија душа се имаш всадено
до утре
да наздравиш со нив
со чаша вино и музика
солзи и смеа
за тука да сме, добро да сме, живи да сме
