Ана Бунтеска: Жените кои ги знам
Жените кои ги знам
Во ничија сенка не се кријат
Ниту пак помош бараат
Кога плеќите од тежина им крцкаат
Оти низ животот учени биле
Секогаш главите угоре да им се
Со насмев наместо солзи
И благост во погледот
Збор во шеќер прав извалкан
Наместо слатко и вода послужено
Дури и тогаш кога гостинот арамија е
Жените кои ги знам
Своја сенка имаат
И колку и кревки да се
Знаат под неа да те сместат
За душа да собериш
И коски да си одмориш
Додека тие над тебе бдејат
За да те сочуваат од самиот себе
Дути и тогаш кога огледалото
Од тебе напукнато се сокрива
Жените кои ги знам
Па дури и оние кои не ги познавам
Но чија душа во мојата се пресликала
Или мојава раскажала приказна
Која во нивните души се ткаела
Без збор да си размениме
И без ликовите да сме си ги виделе
Ете тие жени големи сенки имаат
Како стогодишни дрва разгранети
Под кои живот се зачнува
А потем чедо мило се раѓа
Дур наречници думи редат
Жените кои ги знам
Се жените со кои зборувам
Без збор да изустам
Со кои не се гледам
А сите маки сме си ги виделе
И во срцата сме си ѕирнале
Мелем на лузните сме си ставале
И приспивна една за друга сме пееле
Оти жените кои знам
Се жени чии сенки како куќи се
Кои напати до темел ги рушеле
И себе под темели се закопувале
За од рушевини повторно дом направат
И сенките да си ги изградат
Простум да стојат со векови
Без да остарат ниту ден
Без бол и страв
Оти нема похрабри жени
Од оние кои ги знам
Жените со сенка толку голема
Под која љубовта живее
Под која љубовта вирее
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
