„Се одлучуваше дали мојата Софија ќе се роди или не“: Марина во 6-от месец слушнала страшни вести од докторот, а на крајот се случило вистинско чудо

Добивај вести на Viber

Нејзината желба да биде мајка и да има големо семејство била поголема и посилна од сите медицински постулати и резултати од тестовите. Марина двете ќерки, Маша и Петра, го добила на 40 години, ја подготвувала својата свадба и планирала уште едно дете. А потоа – тумор со големина на две тупаници, отстранување на левиот јајник и левата фалопиева цевка и бременост која се закануваше во секој момент да биде прекината поради аномалија на развојот на бебето. За среќа, нејзината вера била посилна од сите прогнози.

Марина Ивановиќ сакала да има пет деца. И на некој начин си ја исполни желбата кога ја родила Маша (7), Петра (6) и Софија (4) - три здрави, убави и паметни девојки. Децата на нејзиниот брат - Милош (28) и Марта (25), со кои пораснала, таа ги доживува како свои. Сепак, пред нешто повеќе од половина деценија, сè изгледало поинаку. Можеби повеќе за луѓето од страна, отколку за Марина и луѓето кои знаеле колку е упорна и решителна во своите намери, а весела и оптимистичка во навидум тешки ситуации. На 36 години почнала да подготвува документација за ин витро оплодување, побарала совет од докторот за најдобрата клиника - и ги слушнала зборовите: „Бебето е на пат“.

Се подготвував за ВТО, па по природен пат родив 2 ќерки

- Ја добивме Маша природно. Веројатно се случува кога човек ќе се опушти, кога не размислува премногу. Верував дека тогаш сè е во Божји раце и се роди Маша. По нејзиното раѓање отидов на Народен фронт на мојот прв преглед кај д-р Перовиќ. Тогаш ми рече дека се е во ред и дека можеме да работиме на друго. А потоа ја родивме и Петра по природен пат, а разликата меѓу нив е 14 месеци - ја започна приказната Марина.

По две породувања, Марина и нејзиниот сопруг закажуваат свадба и таа оди кај доктор Перовиќ да му однесе покана. При тој преглед докторот открива дека Марина има граничен тумор кој може да биде безопасен, но постои опасност од најлошото.

- Кога почна да ги диктира тумор маркерите, се исплашив и почнав да плачам. Докторот ме прегрна и се обиде да ме утеши велејќи дека е загрижен, но дека тоа сè уште не мора да значи ништо. Следното утро ме прегледа и професорот Јуришиќ кој рече дека сака веднаш да ме оперира. Така беше - на 30 јули, два месеци откако се породив, оперирав тумор со големина на две тупаници и ми беа извадени два органи - левиот јајник и левата фалопиева цевка – раскажа таа.

Не сакала да ја откаже или одложи венчавката. А била закажана за 25 август. Ниту цел месец од тешката операција.

- Се сеќавам дека отидов да ја пробам венчаница - ме облекоа девојките и плачеа со мене бидејќи не можев ни да го држам фустанот. Но, верував дека се ќе биде во ред. Веднаш побарав да не ја примам оваа хормонска терапија, туку да продолжам да ја дојам мојата Петра. Едноставно, другиот јајник ја презеде функцијата и јас продолжив да го дојам бебето следната година - посочува Марина и додава дека и должи посебна благодарност на д-р Александра Ѓокиќ за се што следело.

Пристигна позитивен генетски наод, но се појавува проблемот со развојна аномалија

И како сето тоа да не беше доволно во животот и родителството на Марија, работите почнуваат да се комплицираат и следните неколку месеци ќе и биде најнеизвесниот и најтежок период. И се започна со најубавата вест - уште едно бебе, друго девојче беше на пат. Самата Марина истакнува дека била голема среќа да се забремени на 40 години без два органи.

- Поради мојата возраст направив амниоцентеза. И навистина немав никаков проблем. Го добивам резултатот, се сеќавам, му кажувам на сопругот дека е девојче и за прв пат одам на лекар растеретена бидејќи стигна позитивниот генетски резултат. Сепак, доктор Перовиќ открива дека проблемот е развојна аномалија, всушност дека двете комори на бебето се зголемени, а јас во тоа време бев веќе во шестиот месец од бременоста. Во таа ситуација, вие како родител можете заедно со сите извештаи што ги добивате да пишете до етичкиот комитет на болницата кој ве води, во мојот случај Народен фронт, да одлучи дали бебето ќе се роди или не.

Марина оди во консултантската соба каде што ја замолуваат да направи магнетна резонанца, која брзо закажува термин во Институтот за мајка и дете.

- Докторот ми вели: „Повеќето жени, кога ќе им кажам каква е ситуацијата, тонат, а вие се уште се смешкате и ме прашувате дали девојчето ќе може да се грижи само за себе“. И единствено ми беше важно бебето да може самостојно да прави основни активности, да оди, да се грижи за себе. Таа ми објасни дека во мерни единици од 10 до 12 има умерена аномалија, од 12 до 14 е посериозна, а над 14 не се препорачува да се пораѓаш бидејќи тоа е веќе огромна аномалија. Го гледам резултатот и пишува 13.6. Знаев дека тоа значи дека таа нема да може ни да оди сама.

Коморите се намалија, Софија се роди здрава

Марина и нејзиниот сопруг потоа одат од лекар на лекар, сè уште ја следи советот, како и докторот Јуришиќ, кој цело време и е најголема поддршка.

-Нова година веќе се ближи, имам закажано во февруари. Мажот, како и сите, рекол: „Имаме две здрави и вистински деца, Господ не награди, да мислиме дека ако детето не се развие добро, ќе бидеме подготвени за најлошото“. Но, веќе можете да го почувствувате бебето во стомакот. Во меѓувреме, сопругот разговарал и со кумот, кој е лекар, за одење кај доктор Миковиќ, шеф на Фронтот и претседател на етичкиот комитет.

Ден пред приемот, д-р Миковиќ бара од нив уште еден магнет, кој покажува дека коморите се намалуваат. Сепак, никој не ја носи конечната одлука за нејзината судбина, судбината на детето во нејзината утроба и нејзиниот живот. Марина цело време само се моли детето да се роди и да може самостојно да оди и да врши основни функции. Сè друго и беше неважно.

-Кога се роди Софија, веднаш и направија ултразвук на коморите и беа 9,5. Се сеќавам дека докторот од Институтот ни рече да го врамиме тој труд. Софија денес е паметна девојка, која може и да одговори, а која на почетокот би помислила дека ќе биде така. Затоа сакав да ја споделам мојата приказна и со мојот пример да им покажам на многу жени дека ништо не е невозможно – изјави на крајот храбрата Марина.